می نگرد هرزمان دوچشم سیاهت

تشنه ی این چشمه ام،چه سود خدا را

شبنم جان مرا نه تاب نگاهت

جز گل خشکیده ای و برق نگاهی

از تو دراین گوشه یادگار ندارم

زان شب غمگین که از کنار تو رفتم

یک نفس از دست غم قرار ندارم

ای گل زیبا،بهای هستی من بود

گر گل خشکیده ای زکوی تو بردم

گوشه ی تنها،چه اشک ها که فشاندم

وان گل خشکیده را به سینه فشردم

آن گل خشکیده،شرح حال دلم بود

از دل پردرد خویش باتو چه گویم؟

جز به تو از سوز عشق باکه بنالم

جز زتو درمان درد از که بجویم؟

من دگر آن نیستم به خویش مخوانم

من گل خشکیده ام ،به هیچ نیرزم

عشق فریبم دهد که مهر ببندم

مرگ نهیبم زند که عشق نورزم

پای امید دلم اگرچه شکسته است

دست تمنای جان همیشه دراز است

تا نفسی میکشم ز سینه ی پردرد

چشم خدا بین من به روی تو باز است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: